Όσο με τρομάζει η μοναξιά, τόσο εκεί η ζωή με σπρώχνει!!!!!!!!!!!!
Εκεί που το σπίτι γυρίζοντας από τη δουλειά , ήταν μέσα στις φωνές την τρέλα και τη φασαρία, σήμερα γυρίζοντας με βαριά καρδιά μπήκα μέσα και επικρατούσε απόλυτη ησυχία. Ένα σπίτι βουβό και σκοτεινό, μόνο τα καναρίνια έκαναν απέλπιδες προσπάθειες να σπάσουν την σιωπή αυτή, αλλά και αυτά μοιάζουν σαν σαστισμένα. Ούτε αυτά έχουν συνηθίσει την ησυχία αυτή…..
Έβαλα λοιπόν την τηλεόραση στο δυνατό για να σπάσω την βουβαμάρα αυτή…
Τίποτα όμως, η σιωπή μέσα στο σπίτι έμοιαζε ιδία……..
Μια λύση μόνο μου έμεινε, να πάρω για πολλοστή φορά σήμερα τηλέφωνο, και να ακούσω πάλι τα ίδια και τα ίδια, αρκεί να μου μιλά έστω και από μια άψυχη συσκευή η πηγή της καθημερινής μου φασαρίας………….
Και με τα παιδιά τι γίνεται;;
Που είναι οι φωνές τους, οι γκρίνιες τους οι αγκαλιές τους;;;
Με τι τα αντικαθιστάς;;
Αχ τι ατυχία και αυτή, μέσα στο καλοκαίρι βρήκε και αυτή η μοίρα να στείλει την πεθερά στο νοσοκομείο και την κόρη της να της κάνει την νοσοκόμα……
Να πω περαστικά της… μπας και βγει από εκεί και έρθει η βαβούρα πάλι πίσω εδώ να μου παίρνει τα αφτιά και να μου γεμίζει την καρδιά………………………….
Υπομονή, ας βολευτώ με τα καναρίνια μου και τον λογαριασμό στον ΟΤΕ για την ώρα, και να κάνω προσευχή γρήγορο εξιτήριο στην ασθενή … πεθερά, πριν συνηθίσω στην έλλειψη φασαριας.!!!!!!!!!!!
skouliki
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σε ευχαριστώ που ήρθες να με επισκεφτείς, Μιας και ήρθες κανε τον κόπο και γράψε εδώ το σχόλιο σου!