της Ελένης Νικολάου Λεμονή ….
Αθήνα 1988
.......
Άδειασε το φεγγάρι….
Τι θλιβερό θέαμα….
Ποιος πήρε μια αγκαλιά ασημί
Κι έφυγε;….
Τα μάτια κατηφοριές χωρίς τέλος…
Ανήμπορος διαβάτης η ψυχή…
Κι όλα είναι τόσο βουβά
Και χωρίς ίχνος αντίδρασης,
Μια λιτανεία χωρίς κεριά
Μια προσευχή χωρίς λόγια!...
Να ευχαριστήσω την φίλη μου για τις ποιητικές της συλλογές που όχι μόνο μου χάρισε αλλά μου τις απέστειλε κιόλας ….
Την ευχαριστώ θερμά!
Αγαπητέ Χρήστο,
ΑπάντησηΔιαγραφήΓνωρίζω αυτό το πολύ συγκινητικό ποίημα τής καλής μου και καλής σου φίλης Ελένης και, για μια φορά ακόμη, έννοιωσα το βάθος τής σκέψης της.
Όμως, τελευταία, μού λείπει η επικοινωνία μαζί της και είναι ένας λόγος που την έχω διαρκώς στη σκέψη μου. Μήπως, έχεις νέα της, εσύ;