Στο παραθύρι μ΄ κάγκελα
δυο κυπαρίσσια στέκουν
θαρρείς και μέσα στην κάρδια
θέλουν να σε κοιτάζουν
Στέκουν εκεί αγέρωχα, στητά
με τις κορφές τους λίγο γερτά
με εμε κρυφογελούν από ψηλά
λενε: στέκεις καλά εις στα μυαλά;
Μην με κοιτάτε να τους πω
το σκέφτομαι από καιρό..
ξέρουν πως χάνομαι ξανά
στα άπειρα μου τα κενά
Δυο κυπαρίσσια στην γραμμή
που με πλακώνουν κάθε πρωί,
μια καλημέρα να μου πουν
ξέρουν πως άλλοι δεν ακούν…
Κάθε πρωί σαν τα κοιτώ
νιώθω ένα κόμπο στο λαιμό
λες και μου λεν να πεταχτώ
έξω στο ατέλειωτο κενό
skouliki
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σε ευχαριστώ που ήρθες να με επισκεφτείς, Μιας και ήρθες κανε τον κόπο και γράψε εδώ το σχόλιο σου!